Kör Kaya

Demir atacaksın kör bir kayaya

Ya yosun olacaksın bu hayatta

Ya son olacaksın, yetmişlik, hayta

Çarşaflanacak deniz

Bakacaksın suretine

Köpürecek saçın sakalın

Görünmeyecek suratın

Sen ki Adem’in kaderine

Madik atacaksın

Aşk diyorum mirim, yaramaz sana. Bir bildiğim var tabii. İnsan olduğunu varsayıyorum. İyisiyle, kötüsüyle. Kıskanırsın bir kere. Kafesler içindesin, avutmak istersin kendini. Pek tabii göğüs kafesi anlarsın bu dediklerimden. Mühim değil. Yine de anlatacağım, anlayacağını bildiğimden…

Mesela, benliğin kendine yetmez. Kendinden daha kendin olmak istersin. Geçen sene yazdığın yazıları kıskandığın olmadı mı? Hatta öfkelenip kağıda bastıra bastıra yazdığın? Şu satırlar bile sana ait olmayacakmış gibi geliyor. Çünkü sen, kendi şimdinde mahkum kalacaksın. Ağlamayalı ne kadar oldu? Unuttun. Varlığına acımak, kendin olmak demek değil mi? Ankara’da, o tek göz odada ne yaptın yıllarca? Sen bile uzakta kaldın. Özlediğin olmuyor mu hiç beni?

Şimdi İstanbul’da, annenin evinde, yüz yıllar öncesinin güzeli bir şehirde,

‘’ Acaba gözümü ne kadar kısarsam dünü görebilirim?’’ diyorsun. Ayarını tutturamadığın oluyor. Gözlerini yumuyorsun. Sabaha karşı, uyuyakalıyorsun.

Bir tren bileti nelere kadirmiş, anlıyor musun?